Autobonnetjes en nijlpaard takelen

23 en 24 februari

Dinsdag rijden we het Kruger Park uit en zetten koers richting Swaziland. Bij de grenspost worden we door een serie stappen geleid die ernstig doet denken aan werkverschaffing. Van het eerste mannetje krijgen we een bonnetje waarop het aantal passagiers van onze voiture staat vermeld. De auto moeten we iets verderop bij een douanekantoortje aan de kant zetten. Binnen laten we onze paspoorten zien. Die krijgen een stempel. Daarna moeten we met auto en al een hekje verder, weer aan de kant. In een volgend kantoortje worden onze paspoorten gecheckt op stempel en krijgen we een extra stempel op het bonnetje van de auto. Een loket verder moeten we aan een nieuw mannetje 50 randen wegenbelasting betalen. Vervolgens weer de auto in en bij de laatste grenspost wordt het gestempelde autobonnetje door een (kreupel) mannetje in ontvangst genomen, die ons een fijne reis wenst en op het hart drukt de kopie van het autobonnetje goed te bewaren voor eventuele controles.

Swaziland. In de 3 reisgidsen die we mee hebben is er verbluffend weinig informatie over te vinden. Men is er bijzonder trots op de koning, King Mswati de Derde. We rijden over de King Mswati III Interstate, langs het King Mswati III International Airport naar het Mlilwane National Park, waar bij de receptie een foto van de koning prominent aan de muur prijkt.

Swaziland heeft een 100% donkere bevolking, die bijzonder vroom is: we rijden in een dorpje langs een 'Gereformeerde Kerk' en een 'Calvinistisch Hervormde Kerk'. In het Nederlands geschreven. Men spreekt hier amper een woord Afrikaans, het lijkt een overblijfsel van de Nederlandse boeren. Onder meerdere plaatsnaamborden prijken religieuze spreuken als 'The Lord is coming'. De bevolking is arm. Meer dan de helft leeft onder de armoedegrens. Dat is ook wel te zien aan de huisjes langs de weg. Wat opvalt is hoe verzorgd en kleurrijk gekleed de mensen zelf erbij lopen.
De overmaat aan drempels in dit land geeft een indicatie wat de gangbare rijstijl van de inwoners is.

In het Mlilwane National Park verblijven we in grappige hutjes die Beehives worden genoemd. Flink bukken bij de entree, anders past het niet. Het park bevat een hoop wildlife maar geen roofdieren, wat de mogelijkheid biedt voor een meer actieve manier van verkenning. We huren mountainbikes, en de volgende ochtend ga ik een rondje hardlopen nog voor het ontbijt. Onderweg kom je hoopjes impala's, nyala's, zebra's en warthogs tegen, die pas op het laatste moment voor je aan de kant springen. Bij de Hippo Pool zien we geen hippo's maar wel een krokodil luieren. 's Avonds eten we onder oorverdovend gekras van insecten die een soort vogelgeluiden imiteren. Beetje veel van het goede.

Een dag later passeren we opnieuw de grens, en ervaren exact hetzelfde riedeltje. Synchroon met ons passeert een Afrikaanse familie ook de grens. Wat opvalt is dat hun bagage volledig wordt omgekeerd en wij na een vluchtige blik door mogen rijden. Krom soort racisme? Of zien wij er niet uit als stropers?

In St Lucia schijnen meer nijlpaarden dan mensen te wonen. De Nederlandse eigenaren van ons Guest House, de Elephant Coast Guest House, vertellen dat 's nachts geregeld hippo's door de wijk lopen. Ze hoeven zelfs zelden tot nooit het gras te maaien, want dat wordt kort gehouden door de nijlpaarden. Een noodzakelijke maatregel is wel dat het hek om het zwembad s avonds gesloten wordt, want die beesten kunnen ook de achtertuin bereiken en bij de buren was er niet zo lang geleden eentje in het zwembad gedoken! Lekker verkoelend natuurlijk, maar er zijn toen 4 rangers en een hijskraan aan te pas gekomen om hem er weer uit te takelen. De kans bestaat zelfs dat zo'n nijlpaard in je zwembad verzuipt. Nijlpaarden zijn weliswaar levensafhankelijk van water voor voldoende verkoeling, maar het blijkt dat ze helemaal niet kunnen zwemmen, en ze blijven ook niet drijven. Dan ben je toch wel een van de meer kansloze van alle aquatische diersoorten...

Jelle