Schoppende struisvogels en verdwaalde elanden

21 februari

Tijdens de Asterix en Obelixmaaltijd gisteravond raakte ik in gesprek met Nelly, een van de gidsen van Thornhill Lodge. In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, is het een 1.90 lange zwarte man. Hij beschrijft dat zijn vrouw en twee kinderen op 3 uur rijden hiervandaan inwonen bij zijn moeder en dat hij maar eens in de drie weken naar huis kan rijden. Hij heeft dan wel een week vrij. Zijn vrouw is werkeloos en hard op zoek naar een baan. Maar ze zijn al heel tevreden dat hij werk heeft. Ik vraag hem op enig moment of hij als zwarte Zuid-Afrikaan ook Afrikaans spreekt. Hij vertelt dat Engels de officiële voertaal is, die iedereen op school krijgt, met daarnaast ook Afrikaans en een van de andere gangbare talen, zoals Zulu, Swazi, afhankelijk van waar je woont. Hijzelf spreekt 6 talen redelijk tot goed. Hij vertelt ook dat in Kaapstad een nieuw taaltje aan het ontstaan is, waarin Engels, Afrikaans en diverse inheemse talen samenkomen, met voor elk wat wils, zo lijkt het.

Vanmorgen werd om half 6 op onze deur geklopt om ons te wekken voor de bushwalk, die om 6 uur van start ging. Onze gids John leidt onze groep van een stuk of 10 door de bush, waar we niet zullen stuiten op groot wild. De wandeling dient meer om ons wegwijs te maken op het gebied van planten en kleinere dieren. Dat neemt niet weg, dat we onderweg zebra's, een wildebeest, antilope-achtigen die ze "elanden" noemen, en struisvogels tegenkomen, naast verschillende vogels, termieten en andere kruipende beestjes. Door de aanhoudende droogte zijn er opvallend weinig insecten als muggen en vliegen.

We horen van John tal van wetenswaardigheden. Hij wijst ons bijv. op een boom met kleine zachte blaadjes, die Wheeping Whaddle heet en door inheemsen als WC-papier wordt gebruikt; niet te verwarren met de boom die ernaast groeit en dezelfde leuke kleine blaadjes heeft, maar akelige stekeltjes aan zijn takken blijkt te hebben. We stuiten op een struisvogelmannetje, dat op de grond lijkt te liggen, maar in werkelijkheid een nest met eieren bewaakt. Struisvogelmannetjes hebben zwarte veren en doen daarom de nachtdienst. Door het zwarte verenkleed worden ze niet opgemerkt door luipaarden. Overdag neemt een vrouwtje de dienst over. Zij heeft een lichter gekleurd verenkleed. John vertelt dat het mannetje meerdere vrouwtjes heeft die allemaal in hetzelfde nest hun eieren leggen. De vrouwtjes vinden echter alleen hun eigen eieren interessant en schoppen de eieren van de concurrerende dames eruit. Het mannetje doet tegen de avond zijn best om alle losslingerende eieren weer in het nest te krijgen en gaat er dan weer bovenop zitten. Waarna de volgende dag weer een van zijn dames komt om de "vreemde" eieren in het rond te schoppen. Goedbeschouwd een wonder dat er kennelijk toch af en toe jonge struisvogels uit de eieren kruipen.
Dan mogen we allemaal een termietenheuvel beklimmen en onze hand in de zgn. schoorsteen steken: Een toetervormige uitstulping, waarin het tegen de veertig graden is, door de warmte die de miljoenen termieten binnenin de hoop produceren. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de giraffeuitwerpselen, die als antimuggenmiddel worden gebruikt. Wat giraffepoep neerleggen op je vensterbank en er komt geen mug je kamer meer in. Een tip voor thuis?

Tegen half 8 zijn we terug voor het ontbijt en hebben we een paar uur de tijd voor een boek, wat zwemmen en het verslag bijwerken. Vanmiddag om 3 uur worden we opgehaald voor een Big Five Game drive.

We rijden met een groep van 10, wij vieren, 2 Denen, 2 Australiers en 2 Sittardenaren naar een private game reserve op een half uur rijden over bumpy zandwegen. We stappen over in een open game drive auto met verhoogde zitplaatsen bij gids Brian, die ons geroutineerd en zeer professioneel rondstuurt in het reservaat. Naar ons gevoel boffen we enorm met het wild dat we spotten. We stuiten op een groep wildebeesten en wrattenzwijnen, die deel uitmaken van de Ugly Five, aldus Brian. Het wordt opeens serieus, als we een andere game drive auto verderop stil zien staan, terwijl er van rechts uit de bosjes een groep olifanten de weg begint over te steken. We stoppen achter de andere auto en zien uit de bosjes nog een paar olifanten naderen, die behoorlijk dichtbij en gigantisch groot door ons beeld lopen. De laatste twee olifanten lopen te stoeien met elkaar. Hierna komen we nog een groep buffels, een eenzame mannetjesleeuw, een grote witte rinoceros en een vrouwtjesleeuw tegen. Van de Big Five zien we alleen de luipaard niet, ondanks de pogingen van onze gids. Daar staan wel ontmoetingen met verschillende giraffes, vogels, antilopes, impala's en wildebeesten tegenover. En een borreltje naast onze auto, terwijl we van tevoren de pin op de neus kregen dat we onder geen beding de auto uit mochten, in de auto mochten staan of de aandacht van leeuwen en ander wild trekken. Kennelijk is deze plek veilig genoeg om een biertje te drinken en zoutjes te eten. In het donker rijden we heel tevreden terug naar Thornhill Lodge.

Jeannette