Puno – Cusco, altiplano en riksja's

Lezers, heeft een van jullie wel eens in een pizzeria gezeten waar om 7 uur de pizza's uitverkocht zijn? Dat geloof je toch niet? Het dwong twee van ons wat anders te kiezen: prima 'spaguety a la boloñese' en meer dan voortreffelijke alpacafilet in vermouthsaus.

Zondag ging om half 7 de wekker nadat we vroeg naar bed waren gegaan om in alle rust de indrukken van de island hopping te verwerken. Nou weten we ook weer in wat voor luxe we thuis leven. Toch maken ook die eilandbewoners een levenslustige en vrolijke indruk. De kindertjes zijn uiterst vriendelijk en belangstellend en zien er gezond en tevreden uit.

Uitslapen is er dus al dagenlang niet bij. We leven uren vroeger dan thuis, gemiddeld van 6-22 uur. Vanochtend vertrok onze bus om 8 uur voor een rit van 5 uren over de altiplano naar Sicuani, zo'n 150 km ten zuidoosten van Cusco. De zon die overigens sinds het buitje in Arequipa alle dagen ruimhartig schijnt, zette het dorre landschap in een gele gloed. We rijden door hoogvlakte, de weg loopt met milde bochten. Naast de vallei rijzen heuvels en bergen op, sommige bedekt met sneeuw. Erg hoog lijken ze niet, maar vergeet niet dat we zelf al op 4000 m hoogte zijn.

Hou zit dat nou met die zon hier? Een kwestie van zuiver academische waarde maar toch een dispuut waard. Beweegt die nou van links naar rechts zoals thuis, of van rechts naar links? Als je op een terras onder een parasol zit is het verschil goed te merken: daar waar je het niet verwacht komt steeds meer schaduw. De zon maakt op het zuidelijk halfrond een boog aan de noordelijke hemel, hij gaat in het oosten op (ja ook hier) dus rechts van ons en gaat in het westen, links dus, onder. Zo, is dat mysterie ook weer opgelost. Leuk is dat medereizigers die we het 'probleem' voorleggen, meteen gaan puzzelen en aanvankelijk niet eens blijken door te hebben dat er iets bijzonders aan de hand is.

Geleidelijk wordt het landschap groener. Dorre graspollen maken plaats voor een paar bomen en verspreid zien we groene akkertjes. We naderen de vallei van Sicuani, waar we een nachtje overblijven onderweg naar Cusco. De bus dropt ons met al onze bagage in het stof naast de doorgaande weg. De bewoonde wereld lijkt ver weg. Jos en Maud die ook in de bus zitten wensen ons vol ironie nog een fijne vakantie, haha. Zij blijven zitten tot Cusco. Er is geen taxi te bekennen. Gelukkig krijgt in de verte een riksja ons in de smiezen.

Ons verblijf luistert naar de illustere naam Centro Vacacional Sicuani. Dat belooft een vakantieparadijs. Met nog een stel zijn we de enige gasten. Goed beschouwd is het best een lieflijk oord. De zon schijnt gul, er is een terras met bomen en onze kamers bevinden zich in de tuin. Op het erf volleyballen kinderen, onvermoeibaar. Wij mogen meedoen, maar gelukkig is dat niet verplicht. En er is hier ... draadloos internet!

De zoon van onze gastvrouw heet Clark, maar – zijn naam onwaardig – spreekt hij geen woord Engels. 't Is een vriendelijke jongen die ons naar Raqchi brengt, 20 km verderop, waar een aanzienlijk Incacomplex uit de 16e eeuw te bezichtigen is dat gewijd was aan Viracocha, een van de drie belangrijkste goden van de Inca's. Toeristen zijn er niet, die racen allemaal door naar Cusco. Er zijn resten van een enorme tempel, van woonhuizen waar notabelen, priesters en door hen aangewezen vrouwen en bedienden woonden, van baden die gevuld werden met water dat door ingenieuze kanalen werd aangevoerd uit de bergen in de omgeving, en resten van 160 voorraadschuren waarmee de nederzetting niet alleen een voorname Inca-vestiging was maar ook een belangrijk opslag- en distributiecentrum van voedsel voor de wijde omgeving.

Jeannette en ik maken tegen zonsondergang nog een wandeling naar het centrum. Ondanks de zondag is het best levendig met kriskras voorbijschietende riskja's, allerhande straathandel, waaronder vlees aan pennen dat ter plekke wordt geroosterd. Het blijkt niet makkelijk een kroeg te vinden. Op zoek naar een biertje belanden we bij een tent die eigenlijk gespecialiseerd is in gegrillde pollo: een achtste kip met groente en aardappelen en een beker cocathee voor drie eurokwartjes. Formica tafels, laag plafond, spaarlampen aan de muur, tv aan met beelden van lieden die salto's maken op motorfietsen, dikke vrouwen met bolhoedjes die met vorken in hun kip prikken. Wij willen dus bier. Dat kan, de eigenaar krijgt spontaan een goed humeur. We wachten zo'n tien minuten. Blijkbaar wordt er iemand naar de winkel gestuurd. Hij verschijnt met twee flessen bier van 1,1 liter elk. Eentje vinden we wel genoeg. Hij levert op verzoek ook glazen bij: een vaas en een mosterdbeker. Wij doen ons best het te laten smaken. Maar het verlangen naar een echte Duvel neemt toe.

Hoe zit het eigenlijk met de kou? Overdag is het warm en zonnig. Kleren uit dus. De zon gaat om half 6 op en wint heel snel aan kracht. Andersom daalt de temperatuur na zonsondergang, ook rond half 6 ook snel. Wij zorgen dan voor extra truien en jassen. Veel wind is er niet, dus gevoelsmatig valt het wel mee. Gedoseerd kou lijden dus en vroeg naar bed. Voordeel is dat we prima slapen. De hotelkamers, woonhuizen en andere ruimtes zijn meestal onverwarmd. In Puno is het gebruikelijk om met jas aan in een restaurant te gaan eten. Een ober met handschoenen aan is ook niet ongewoon. Bij de eerste gelegenheid waar we aten, bleven de deuren open dus hielden ook wij de jassen aan. De tweede avond waren we wijzer geworden: eerst gecheckt of de voordeur wel dicht bleef en binnen gekeken hoe gekleed men er bij zat. Dat pakte deze keer goed uit. Behalve dat de pizza's op waren, zaten we er warmpjes bij.

Maandag kunnen we uitslapen, we hebben het ontbijt besteld om half 9. Maar we kunnen het niet meer. Om 7 uur is iedereen wakker.

Sicuani is een slaperig stadje, het centrum is wel aardig. Jelle en Jasper kopen kleren. Voor spijkerbroeken blijkt dat nog lastig want die Peruanen hebben een ander formaat kont dan onze jongens.

We huren met het andere stel een minibusje met chauffeur dat ons in twee uur naar Cusco brengt. Daar wacht ons een valse start. We zijn gemuteerd naar een ander hotel zonder zelf geïnformeerd te zijn. Gevolg is dat we met al onze bagage 10 minuten moeten lopen over hobbelige, smalle straten naar hotel Eureka. Een taxi eisen helpt niet, die zou ons nieuwe hotel 'over de weg niet kunnen bereiken', wat onzin blijkt te zijn. Maar ons humeur valt niet te bederven.

Nadat we ons hebben geïnstalleerd, wandelen we de helling af naar de Plaza de Armas. Onderweg bieden gewillige dames ons een massage aan. Welkom in de bewoonde wereld. Op het plein zet de ondergaande zon de omliggende kerken in een gele gloed. Op de trappen van de kathedraal vangen toeristen de laatste zonnestralen op. Wat een prachtig plein. Hier willen we wel een dag rondkijken, in afwachting van de bergwandeling naar Machu Picchu komende woensdag.