Urubamba: over paarden en zoutpannen
Door: Jaap
Blijf op de hoogte en volg Familie
09 Augustus 2009 | Peru, Cusco
Vandaag een dagje relaxen in Cusco waarover vast niet zoveel te melden is (als onze jongens zich tenminste een beetje gedragen). Morgen reizen we af naar de jungle in het Peruaanse Amazonegebied voor een paar dagen opwarmen. Daar maken ze naar verluidt een uur per dag elektriciteit om accu's op te laden. Laat staan dat ze internet hebben. Dat betekent dat uw correspondenten een paar dagen under cover gaan om pas donderdag weer op te duiken in Lima op doorreis naar huis. Mogelijk valt daar wel weer een bijdrage te posten.
Maar gisteren! Oh gisteren.
Het begon ermee dat ik in ons fantastische kloosterhotel in Urubamba (zie http://www.hotelessanagustin.com.pe/hotel_recoleta.htm) ontwaakte en J kwijt was. Die bleek na enig zoeken toch ook in bed te liggen maar was dus een poosje onvindbaar. Dat kwam doordat het bed zo'n belachelijk formaat had, namelijk breder dan lang. Na van de schrik bekomen te zijn werden we getrakteerd op een vorstelijk en copieus ontbijt. Die nonnen moesten eens weten.
Vandaag wilden we het record 'verschillende vervoersmiddelen tijdens één reis' op zeven brengen: vliegtuig, auto, bus, trein, boot, benenwagen, paard. De taxichauffeur die ons naar de paardenverhuurder bracht smoesde wat met de eigenaar. Toen bleek de prijs, 25 US dollar per persoon per uur, zo hoog dat wij er natuurlijk vanaf zagen. De chauffeur wist wel een alternatief: een rondrit met hem van een paar uur in de Sacred Valley die inderdaad een stuk sympathieker geprijsd was. “Doorgestoken kaart”, riep Jelle wiens humeur een stuk daalde. Jasper (“Ik heb niets met paarden”) vond het niet erg.
Onze chauffeur had wel een verklaring: de paardenman was monopolist in de buurt en met al die toeristen stegen de prijzen, vorige week nog 10 dollar per uur. Ja, ja. Noe bleek ie te heten, naar de Bijbelse Noach. Hij sprak keurig Spaans waar Jeannette prima mee uit de voeten kon en zelfs voor mij (Italianofiel) goed te verstaan was.
Eerste stop was bij de kathedraal van Maras die helaas gesloten was. Maras zelf was pure Middeleeuwen. Onverharde straten, overal troep, ezels als vervoermiddel, huisjes met kleine ramen en dikke muren en haveloze mensen.
Na een onverharde weg bereikten we Moray waar de Inca's gelijkmatige ronde terrasvelden hebben aangelegd. Onze chauffeur bleek een goede gids die allerlei wetenswaardigheden wist te vermelden. De Inca's zouden de velden binnen één jaar hebben gebouwd, doel was er verschillende gewassen te verbouwen gebruikmakend van de temperatuurverschillen tussen de terrassen. Jelles humeur was inmiddels tot het nulpunt gedaald, hij had nou wel genoeg stenen gezien.
Hoogtepunt van het tochtje waren de zoutterassen “Las Salinadas” bij Panteompampa, hoog boven de vallei van Urubamba. Bewoners baten hier kunstmatige zoutpannen uit, die op ingenieuze wijze worden gevuld met water uit een zoutwaterbron in de bergen. Het zijn vierkante bekkens waarvan er wel een paar honderd in terrasvorm liggen. Tijdens de droge periode (mei-oktober) duurt het 5-6 weken voordat er zo'n 250 kg zout kan worden gewonnen dat per kilo 1 sol (1 eurokwartje) opbrengt. Heel interessant. Jelles humeur kwam weer in de plus.
Onze chauffeur, die zich heeft ontpopt als een beminnelijk man die ons geduldig rondleidde, zet ons af in het centrum van Urubamba. De tocht heeft vier uur geduurd (120 soles = 30 euro). Na een late lunch spoeden we ons naar het busstation. Vervoer blijkt zoals overal erg makkelijk te regelen. Er staat een colectivo klaar waar we nog mooi inpassen. Binnen vijf minuten stappen nog twee reizigers in en kunnen we vertrekken. Het is een uur rijden naar Cusco en oh wat is er veel te zien onderweg. In de verte besneeuwde Andes toppen, elk minstens een vijfduizender. Naast de weg dor akkerland (het is winter), kinderen die kuddes herderen van schapen én runderen, een man die een varken uitlaat, sjokkende, te dikke Indiaanse vrouwen met een in kleurige doeken verpakte last op de rug, ezels met takkenbossen... En dit alles in dat mooie late-middaglicht.
In Cusco lopen we naar het centrum door een ongelooflijk drukke straat (het is zaterdagmiddag) vol met auto's, bussen, karren, voetgangers, stoepkramen, venters en bedelaars, in een zijstraat is markt, het is een drukte van jewelste. We kijken onze ogen uit. Jeannette wordt claustrofobisch. Hier zie je een andere kant van Cusco.
Jelle haalt het pak op dat hij heeft laten maken. Passen, of überhaupt je kont keren in de piepkleine winkel die wij gevieren samen met onze rugzakken en nog een paar klanten volledig vullen, valt nog niet mee. De kleermaker heeft erg goed zijn best gedaan. Jelle is zeer tevreden, kan ie zich mee vertonen in Wageningen. Jasper en ik maken plaats door te vertrekken naar de kroeg aan de overkant. Even later komen J&J zwierig aangelopen met de pas verworven buit. We drinken er één op.
Om half 7 wacht ons bij het hotel een verrassing. CAT-travel heeft een tafel voor ons gereserveerd in Restaurant Pachapappa op Plaza San Blas. Kennelijk als goedmaker voor hun omissie om ons naar het verkeerde hotel te sturen toen we de eerste keer aankwamen in Cusco. We laten ons allerlei Peruaanse gerechten goed smaken, die hier veel beter worden klaargemaakt dan wat we tot nu toe gewend zijn.
Jeannette is doodmoe van de hele dag Spaans praten. We sturen haar naar bed. De boys en ik gaan nog een paar avondfoto's maken op de Plaza de Armas en daarna naar de kroeg!
Naar Paddys, een Ierse pub. THE HIGHEST IRISH OWNED PUB ON THE PLANET, 11156 FT. Ik bestel drie potten Irish Ales, genaamd “The Speckled Hen”. Ik zal niet gauw het gezicht van Jasper vergeten bij zijn eerste slok. “Vinden júllie dit lekker?”, vraagt hij vertwijfeld. Dan maar liever een Cusqueña. Zou ie hoofdpijn hebben vanochtend?
Maar gisteren! Oh gisteren.
Het begon ermee dat ik in ons fantastische kloosterhotel in Urubamba (zie http://www.hotelessanagustin.com.pe/hotel_recoleta.htm) ontwaakte en J kwijt was. Die bleek na enig zoeken toch ook in bed te liggen maar was dus een poosje onvindbaar. Dat kwam doordat het bed zo'n belachelijk formaat had, namelijk breder dan lang. Na van de schrik bekomen te zijn werden we getrakteerd op een vorstelijk en copieus ontbijt. Die nonnen moesten eens weten.
Vandaag wilden we het record 'verschillende vervoersmiddelen tijdens één reis' op zeven brengen: vliegtuig, auto, bus, trein, boot, benenwagen, paard. De taxichauffeur die ons naar de paardenverhuurder bracht smoesde wat met de eigenaar. Toen bleek de prijs, 25 US dollar per persoon per uur, zo hoog dat wij er natuurlijk vanaf zagen. De chauffeur wist wel een alternatief: een rondrit met hem van een paar uur in de Sacred Valley die inderdaad een stuk sympathieker geprijsd was. “Doorgestoken kaart”, riep Jelle wiens humeur een stuk daalde. Jasper (“Ik heb niets met paarden”) vond het niet erg.
Onze chauffeur had wel een verklaring: de paardenman was monopolist in de buurt en met al die toeristen stegen de prijzen, vorige week nog 10 dollar per uur. Ja, ja. Noe bleek ie te heten, naar de Bijbelse Noach. Hij sprak keurig Spaans waar Jeannette prima mee uit de voeten kon en zelfs voor mij (Italianofiel) goed te verstaan was.
Eerste stop was bij de kathedraal van Maras die helaas gesloten was. Maras zelf was pure Middeleeuwen. Onverharde straten, overal troep, ezels als vervoermiddel, huisjes met kleine ramen en dikke muren en haveloze mensen.
Na een onverharde weg bereikten we Moray waar de Inca's gelijkmatige ronde terrasvelden hebben aangelegd. Onze chauffeur bleek een goede gids die allerlei wetenswaardigheden wist te vermelden. De Inca's zouden de velden binnen één jaar hebben gebouwd, doel was er verschillende gewassen te verbouwen gebruikmakend van de temperatuurverschillen tussen de terrassen. Jelles humeur was inmiddels tot het nulpunt gedaald, hij had nou wel genoeg stenen gezien.
Hoogtepunt van het tochtje waren de zoutterassen “Las Salinadas” bij Panteompampa, hoog boven de vallei van Urubamba. Bewoners baten hier kunstmatige zoutpannen uit, die op ingenieuze wijze worden gevuld met water uit een zoutwaterbron in de bergen. Het zijn vierkante bekkens waarvan er wel een paar honderd in terrasvorm liggen. Tijdens de droge periode (mei-oktober) duurt het 5-6 weken voordat er zo'n 250 kg zout kan worden gewonnen dat per kilo 1 sol (1 eurokwartje) opbrengt. Heel interessant. Jelles humeur kwam weer in de plus.
Onze chauffeur, die zich heeft ontpopt als een beminnelijk man die ons geduldig rondleidde, zet ons af in het centrum van Urubamba. De tocht heeft vier uur geduurd (120 soles = 30 euro). Na een late lunch spoeden we ons naar het busstation. Vervoer blijkt zoals overal erg makkelijk te regelen. Er staat een colectivo klaar waar we nog mooi inpassen. Binnen vijf minuten stappen nog twee reizigers in en kunnen we vertrekken. Het is een uur rijden naar Cusco en oh wat is er veel te zien onderweg. In de verte besneeuwde Andes toppen, elk minstens een vijfduizender. Naast de weg dor akkerland (het is winter), kinderen die kuddes herderen van schapen én runderen, een man die een varken uitlaat, sjokkende, te dikke Indiaanse vrouwen met een in kleurige doeken verpakte last op de rug, ezels met takkenbossen... En dit alles in dat mooie late-middaglicht.
In Cusco lopen we naar het centrum door een ongelooflijk drukke straat (het is zaterdagmiddag) vol met auto's, bussen, karren, voetgangers, stoepkramen, venters en bedelaars, in een zijstraat is markt, het is een drukte van jewelste. We kijken onze ogen uit. Jeannette wordt claustrofobisch. Hier zie je een andere kant van Cusco.
Jelle haalt het pak op dat hij heeft laten maken. Passen, of überhaupt je kont keren in de piepkleine winkel die wij gevieren samen met onze rugzakken en nog een paar klanten volledig vullen, valt nog niet mee. De kleermaker heeft erg goed zijn best gedaan. Jelle is zeer tevreden, kan ie zich mee vertonen in Wageningen. Jasper en ik maken plaats door te vertrekken naar de kroeg aan de overkant. Even later komen J&J zwierig aangelopen met de pas verworven buit. We drinken er één op.
Om half 7 wacht ons bij het hotel een verrassing. CAT-travel heeft een tafel voor ons gereserveerd in Restaurant Pachapappa op Plaza San Blas. Kennelijk als goedmaker voor hun omissie om ons naar het verkeerde hotel te sturen toen we de eerste keer aankwamen in Cusco. We laten ons allerlei Peruaanse gerechten goed smaken, die hier veel beter worden klaargemaakt dan wat we tot nu toe gewend zijn.
Jeannette is doodmoe van de hele dag Spaans praten. We sturen haar naar bed. De boys en ik gaan nog een paar avondfoto's maken op de Plaza de Armas en daarna naar de kroeg!
Naar Paddys, een Ierse pub. THE HIGHEST IRISH OWNED PUB ON THE PLANET, 11156 FT. Ik bestel drie potten Irish Ales, genaamd “The Speckled Hen”. Ik zal niet gauw het gezicht van Jasper vergeten bij zijn eerste slok. “Vinden júllie dit lekker?”, vraagt hij vertwijfeld. Dan maar liever een Cusqueña. Zou ie hoofdpijn hebben vanochtend?
-
09 Augustus 2009 - 16:44
Marga:
Olla amigos!
Net even weer drie dagen avontuur gelezen. Fantastico. 't Wordt toch wel heel aantrekkelijk om ook eens in die wereld te gaan kijken. Geniet nog van die laatste vakantiedagen (thuis kunnen jullie weer uitrusten). -
09 Augustus 2009 - 17:30
Monique:
Bij het drinken van een pilsje denk ik nu aan een vaas of mosterdglas.
Wat doen die lui toch met zoveel zout?Jaap: het moet toch saai worden in Nederland straks. Helaas gaan jullie nu undercover, moeten we de verhalen missen, veel plezier richting Amazone( was deze week op National Geografic een reportage over)en tot een volgende keer. -
09 Augustus 2009 - 17:34
Wieteke:
Nou volgens mij is je pak goedgekeurd hoor! Beetje moeilijk te zien zo op de foto, maar dan moet je hem inderdaad maar een keer in Wageningen aandoen:) -
09 Augustus 2009 - 19:05
Nadine En Attilio:
Hola 4J's,
wat een fantastische verhalen. We moesten na onze "honeymoon" heel wat leeswerk inhalen, maar we hebben ons geen moment verveeld bij julie verslagen en foto's. Peru stijgt met stip op ons prioriteiten-lijstje. Ik hoop echter wel dat jullie na de vakantie nog kunnen tennissen met al dat klimmen en draaien.
Jammer dat jullie er gisteren niet bij konden zijn maar ik zou er ook niet voor teruggekomen zijn :) .
Groeten,
Nadine en Attilio -
10 Augustus 2009 - 13:25
Alice:
Weer terug in Nederland vanuit Afrika bekijk ik jullie mooie foto's en lees ik de verhalen. Het is net alsof ik weer 6 jaar terug ben toen ik zelf een vergelijkbare reis door Peru heb gemaakt. Geweldig!! -
10 Augustus 2009 - 19:34
Peter Vossen:
Hallo Jaap,
Ik begrijp dat jullie mijn reactie mogelijk pas in Lima kunnen lezen. Ik had wel een paar dingen over Peru gelezen maar wat jullie allemaal hebben gezien en meegemaakt, daar kan ik me geen voorstelling (meer) van maken! Zoals ik al richting Jelle reageerde: aan het rustig voortkabbelende leven hier in Munstergeleen zullen jullie met moeite weer kunnen wennen, denk ik.
Succes bij het opwarmen en weer acclimatiseren, voordat jullie het vliegtuig terug (moeten) nemen. Groetjes aan de de andere J's! Peter -
10 Augustus 2009 - 20:43
EMMP:
Weer even thuis, 55 worden, bijlezen en dan naar Belgie. Daar zitten wij ook zonder internet, dus pas uitlezen na jullie terugkeer. Wat een geweldige reis overigens! Zoveel meemaken in enkele weken...... Gaat jelle nou brassen in dat pak?
-
11 Augustus 2009 - 05:19
Elly En Rob:
Hoi 4 J's,
Wat een geweldige reis!!
En wat ontzettend leuk,dat wij allemaal een beetje met jullie mee mogen reizen.
Die vent met die paarden wilde volgens mij op één ochtend zijn hele jaaromzet maken.
Groetjes, Elly en Rob
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
