Ollantaytambo: over pijlenregens en panfluiten

We brengen de nacht door in een eenvoudig Hostel in Ollantaytambo, waar de señora niet uitblinkt door toeschietelijkheid. De bedden zijn echter prima in orde en we slapen 9 tot 10 uur. Dat maakt dat we pas half 9 – voor ons doen extreem laat, dus – aan het ontbijt verschijnen en dat is te merken: aan de tafels is geen schoon plekje meer te vinden, er staan niet genoeg schone kopjes, er liggen hier en daar verspreid nog wat broodjes in mandjes en ook de boter en jam sprokkelen we van verlaten tafels bij elkaar. De jongen die ons bedient doet een vage poging de kruimels op ons tafelkleed met een vaatdoekje bij elkaar te vegen. Na een kwartier krijgen we van de kok die nog enigszins actief is, twee pannenkoekjes toegeworpen; een paar minuten later volgen er nog twee. Van de bar kunnen we nog wat vers fruit en een half glaasje sinaasappelsap veroveren. Nee, in het volgende hotel moeten we toch weer wat vroeger opstaan.

Na het ontbijt ontruimen we de kamers, laten de bagage opslaan en vertrekken we naar het centrum van Ollantaytambo. We maken een rondje en zien een potentieel aardig plaatsje, waar het helaas wederom een vrij grote troep is. Peruanen hebben de grootste moeite om hun huis en erf te onderhouden. Deuren hangen los in de sponningen en zijn verveloos, portalen en binnenplaatsjes worden volgestapeld met zakken cement, hout en losse rommel, pleisterwerk is gebladderd en stuk: kortom, ze stellen niet veel prijs op uiterlijk vertoon.

We ontmoeten een Peruaanse, die zich voorstelt als Alize en die graag haar schilderkunst aan ons wil laten zien. Meestal lopen we dan hard door, maar deze dame blijkt verrassend aardige aquarellen van eigen makelij in haar map te hebben. We beloven haar later nog even terug te komen, als we onze sightseeing achter de rug hebben. Inderdaad schaffen we in de voormiddag een erg leuke aquarel aan, die door Alize zelf gemaakt is. We verkiezen haar werk boven dat van haar echtgenoot, die het geheel enigszins knarsentandend gadeslaat; híj blijkt namelijk een tentoonstelling gehad te hebben in Cusco, waarvan een folder onder onze neus geduwd wordt. Jaap maakt nog een foto van Alize in hun atelier ten afscheid.

Het lijkt alweer dagen geleden dat we voor de laatste keer een berg beklommen hebben – in werkelijkheid hebben we gisteren in Machu Picchu nog flink geklommen –, dus besluiten we de berg die aan het eind van de straat oprijst te beklimmen en daar oude verlaten huizen te bezichtigen. We betwijfelen of het Inca-huizen zijn, aangezien we hier duidelijk klei en cement tussen de stenen zien zitten. Inca's konden zo goed stapelen, dat ze dat spul allemaal niet nodig hadden. Vanaf de ruïnes hebben we eersteklas uitzicht over de omgeving: we genieten van de hoog oprijzende bergen die de Heilige Vallei omzomen, van het voormalige Incafort waar we het uitzicht op hebben en op de straatjes en pleinen van Ollantaytambo. Vanuit de hoogte ontdekken we een markt waar we nog niet geweest zijn.
Het Incafort waar we op uitkijken, is overigens het enige fort waarvanuit de Inca's langere tijd stand hebben kunnen houden tegen de Spanjaarden, onder aanvoering van Incaheerser Manco Inca. De Inca's lieten hun pijlen vanaf de hoge terrassen op de Spanjaarden neerregenen.

Tussen de middag lunchen we op het centrale plein van Ollantaytambo, zowaar op een terrasje. Het klimaat is hier zodanig dat Peruanen niet of nauwelijks terrasjes kennen. Overdag is het hier warm genoeg (21 – 27 graden), maar zodra de zon onder is, koelt het snel af. Nu is het hier de droge tijd, maar in hun zomer, van december tot en met februari, kan het soms dagenlang regenen. Al met al kennelijk voldoende reden om terrasjes tot een minimum te beperken. Nu hebben we echter beet, en we laten ons de lunch goed smaken. Voor 15 sol p.p. (nog geen 4 euro) krijgen we knoflookbrood, soep, en kipfilet met frietjes, rijst en wat groente, inclusief een kop thee. In dit land hebben we ons de wat onbeleefde gewoonte aangemeten om op het eten aan te vallen zodra het voor je neus staat en niet te wachten totdat iedereen iets heeft. Borden verwarmen is Peruanen namelijk vrijwel onbekend; als soep in de keuken heet wordt opgeschept, duurt het ca. 30 seconden voor het voor je op tafel wordt neergezet, waarna je nog pakweg 30 tot 60 seconden hebt om het naar binnen te werken voordat de soep volkomen koud is. Voor warm vast eten heb je maximaal 5 minuten. Doorwerken, dus!

Na de lunch en een bezoek aan de groentemarkt en de toeristische markt wordt het tijd onze bagage op te halen in ons hotel en een zgn. colectivo of minibusje te regelen om ons naar onze volgende bestemming, Urubamba, te brengen. Op een parkeerterrein naast de groentemarkt staan ettelijke minibusjes. De eerste de beste is prijs: met wat passen en meten passen we als laatste vier passagiers erbij. Onze rugzakken worden op het dak vastgebonden. Voor 1,20 sol p.p. (ca. 0,30 eurocent) mogen we mee. In 20 minuten zijn we in Urubamba, dat weer wat dieper in de Heilige Vallei ligt.

Hier slapen we in een oud klooster van de Augustinessen. Inmiddels is er vrijwel niets meer dat aan een kloosterorde herinnert: de kamers zijn zeer ruim te noemen. Je komt binnen in een woongedeelte met bankje, TV, koelkastje, tafeltje met stoelen met daarnaast een badkamer met ligbad, wastafel en WC. De trap op is een vide met bedden. Ja, hier is het wel uit te houden. Alle kamers zijn rond binnenplaatsjes gelegen, en de binnenplaatsjes zijn op fraaie wijze van begroeiing voorzien. We nestelen ons in de bar voor een drankje en een kaartspelletje. Andere gasten zijn schaars.

We besluiten al snel 's avonds in het restaurant van het hotel te gaan eten, een goede keuze zoals blijkt. We eten soep van borden die dit keer wel voorverwarmd zijn (!) en lekkere salades als voorgerecht en smakelijke hoofdgerechten van borden die ook al voorverwarmd zijn. De muziek wordt verzorgd door een fluitspeler die verschillende soorten panfluit en altblokfluit bespeelt, met begeleiding van een orkestband. Van El Condor Pasa tot Let it be, en van Chiquitita tot Peruaanse golden oldies. We vinden het zodanig mooi, dat zowel Jelle als Jaap overgaan tot de aanschaf van een door de fluitspeler aangeboden CD. Nu maar hopen dat het thuis nog net zo fraai klinkt! De aanschaf van de CD's schept een zodanige vertrouwensband dat Jelle het aandurft om de man uit te nodigen een stukje op zijn in Cusco aangeschafte panfluit te spelen. De fluitspeler doet dat met enige aarzeling en raadt Jelle uiteindelijk aan om zijn panfluit aan de muur te hangen en een fatsoenlijke te kopen.

Na het eten spelen we nog een kort rondje klaverjassen en dan wordt het tijd voor verslag tikken, boekje lezen en slapen.