Over Titanicmuziek en Machu Picchu

In deze episode van 4maalJinPeru zullen jullie lezen over ons bezoek aan één van de wereldwonderen: Machu Picchu! Maar eerst dit.

Afgelopen week vroeg Jasper aan de Mama: 'Wat is eigenlijk een polemiek?''Dat is', legde Jeannette uit, 'als twee mensen het met elkaar aan de stok hebben en via papier een discussie voeren.' En Jasper kent het woord nog niet of begint al provocerende taal uit te slaan richting zijn ouders als: de vakantie begint hun op te breken, waarschijnlijk vanwege hun behoorlijk gevorderde leeftijd en nijpend gebrek aan lichamelijke weerbarstigheid die hun het opstaan elke dag een beetje zwaarder maakt. (Vrij vertaald naar 'Incaruïnes en mensen die je lastig vallen'.)

Beste lezers, vinden jullie dit kunnen?

En of dat nog niet genoeg is, vertelt hij ook halve waarheden over mijn massagebezoek! Hoezeer zijn verslag ook bedoeld mag zijn als verhaal met humor en hoge amusementswaarde, ik voel mij genoodzaakt de totale waarheid aan het licht te brengen. Dus hier het ware verslag van mijn massagebezoek.

Ik was benieuwd hoe massages in zijn werk gaan in dit land en besloot hier proefondervindelijk achter te komen. Ik ging een massagesalon binnen waar heel veel souvenirs op tafels stonden uitgestald en helemaal achterin een meisje van een jaar of twaalf zat. Mij was meteen duidelijk dat, hoe schattig het kind ook mocht zijn, en hoe hoog in dit soort landen het begrip kinderarbeid ook wordt ingeschat, zij mij niet die massage zou gaan geven. Het kind vertelde mij dat ik een massage van een uur kon krijgen voor 30 soles (7 euro), ik ging akkoord, en ze rende naar buiten om haar moeder te gaan halen.

Nu heb ik niks tegen mooie meisjes, maar iedereen weet toch dat je voor een goeie massage beter terecht kunt bij iemand met ervaring dan bij iemand met naaldhakken, nepwimpers en breekbare nagels. Dus toen er een mollig vrouwtje van 1,40m met een gezicht dat viel te schatten tussen de 35 en 60 jaar (het is echt verdomde lastig bij die Peruanen) aan kwam lopen, was ik wel degelijk aangenaam verrast.

Ik werd naar achteren geleid. Daar mocht ik me deels uitkleden en op een massagetafel gaan liggen. Mijn hoofd kon ik door een gat in de tafel steken. De tafel was duidelijk ingesteld op Peruaans formaat mens, want mijn voeten zaten nogal geklemd tegen de achtermuur.

Uit boxen aan de muur klonk zwoele rustgevende muziek op de panfluit uit Titanic, the Beatles en Hotel California. Het vrouwtje deed een uur lang zwijgend en zeer goed haar werk, de massageolies en smeulende wierook in de ruimte walmden mijn neus binnen, de muziek had haar kalmerende invloed en ik kreeg de kans me heerlijk te ontspannen. Ik kan wel zeggen dat ik na dat uur volledig klaar was voor een zware wandeltocht in de bergen! Laat dat nu net zijn wat ons de volgende dag te wachten stond.

Naar Machu Picchu
We schrijven woensdag 5 augustus, half 6 in de middag. Wij werpen na een inspannende tocht vol hindernissen onze eerste blikken op Machu Picchu.

12 uur eerder
De wekker gaat. Even later zitten we aan het ontbijt, als eersten in de zaal. Iedereen heeft ondanks het lichte gevoel van spanning in zijn buik uitstekend geslapen. Om half 7 worden we opgehaald door een busje. Even later stapt een ander Nederlands gezin in. De kindertjes van dat gezin zien er stuk voor stuk groen en ellendig uit. De moeder legt uit dat ze nog niet zijn gewend aan de hoogte. 'We zijn gisteren uit Chili komen vliegen, bovendien hebben we vrijwel de hele nacht niet geslapen. Maar ja, je moet er wat voor over hebben om Machu Picchu te zien.' Zal leuke foto's opleveren. De Incatrail hoeven ze godzijdank niet te lopen.

Wij wel. Nou ja, een stukje dan. De Incatrail is een pad door de bergen, al aangelegd door de Inca's, waarvan het bekende deel een lengte van 38 kilometer heeft. Het voert over passen van 4200 meter en je slaapt 's nachts in tentjes waar je met gletsjerwater kunt douchen. Kortom, alleen idioten zoals ik voelen daar iets voor, maar m'n ouders heb ik niet kunnen overtuigen. We lopen wel de laatste 12 kilometer van de trail. En dat blijkt geen kattenpis, want de eerste 2 uur moet je stevig omhoog.

Voor die tijd zitten we een paar uur in de trein. Ook wel een belevenis. De trein gaat namelijk zwaar door de bergen en omdat hij geen haarspeldbochten kan nemen, moet hij af en toe voor- en achteruit scharen op doodlopende stukjes rails, om tegen de helling op te komen.

Met ruim een uur vertraging stappen we uit op een punt 12 kilometer van Machu Picchu. Dit wordt kilometer 106 genoemd, ze tellen op vanuit Cuzco. Onze gids, Carolina, staat al uren geduldig op ons te wachten, zelf is ze vanochtend half 6 in de trein gestapt om op tijd te zijn. We mogen allemaal een lunchpakket in onze tas proppen, die al behoorlijk vol zit. De tocht voert langs een oude Incaruïne waar Carolina ons iets over uitlegt. Het was voornamelijk landbouwterrein waar eenvoudige bevolking woonde. De Inca's waren meesters in het aanleggen van landbouwterrassen tegen enorm steile hellingen. Ze moesten wel, want in dit gebied vind je geen meter vlak.

Al snel begint het pad te stijgen. We moeten bijna 500 meter hoogte overbruggen over ongelijke treden, stenen en aangestampt zand. Af en toe komen van de andere kant Peruaanse 'carriers' met 25 kilo op hun rug naar beneden gesjouwd. Bovenaan ligt een restaurantje en een tentenkampement waar voorraden naartoe moeten. Die dragers lopen dus ook met 25 kilo op hun rug omhoog. Onvoorstelbaar.

Wij doen het ook niet slecht, want we halen behoorlijk wat andere toeristen in op weg omhoog. Veel drinken, regelmatig pauzeren, af en toe even lekker schelden en conditie en doorzettingsvermogen brengen ons in 1,5 uur naar de top. Dat is een half uur sneller dan wordt aangegeven! Complimenten, met name aan Jasper, die erg handig over al die ongelijke stenen zijn weg vindt.
Bovenaan eten we ons lunchpakket tot de laatste broodkruimel op en we drinken allemaal een door dragers omhoog gesjouwde sprite of fanta van het restaurant.

We vervolgen onze weg die nu volgens Carolina een stuk makkelijker wordt, omdat het laatste stuk van de route alleen nog maar glooit en omlaag loopt. We draaien een paar bochten, de begroeiing wijkt wat uiteen en ik krijg een gevoel dat ik hoopte te bewaren tot Machu Picchu in beeld zou komen. Mijn hart slaat een slag over. Maar een seconde denk ik ook dat we er al zijn. Dat blijkt niet het geval, we zijn bij de ruïnes van Wiñay Wayna.

Wiñay Wayna is een Incaruïne waar rijke adellijke Incafamilies woonden. Ook staan er resten van een tempel en een naar verhouding erg grote woning voor de priester. Verder liggen er opnieuw landbouwterrassen bij het complex. Carolina vertelt dat de adel zeker niet zelf aan akkerbouw deed, maar vermoedelijk elke dag arbeiders van bij de rivier liet komen, die hetzelfde stuk omhoog liepen als wij net hebben gedaan. Ook waren de Inca's bedreven in astronomie en vereerden ze de zon. De tempel in Wiñay Wayna was zo gebouwd dat de zon op de kortste dag precies over een heuveltop op een bepaalde steen viel. Zo wisten ze wanneer ze moesten beginnen met zaaien en akkerbouw.

Onze tocht vervolgt over glooiend terrein en met af en toe behoorlijk lastige stukken omlaag over ongelijke stenen. Het tempo gaat wat omlaag. Carolina vertelde dat er een keer een wedstrijd is geweest over de Incatrail. Qua afstand doet het nauwelijks onder voor een marathon, en dan gaat het ook nog over een pas van 4200 m (vanaf 2000m!) en over enorm ongelijk terrein waar je nauwelijks over kúnt rennen. De winnaar bleek iemand uit de Andes te zijn die hier jarenlang getraind heeft op rennen over hobbels en inspanning leveren op hoogte. Hij heeft het volledige parcours afgelegd in slechts 3 uur en 45 minuten! Ter vergelijking, de gemiddelde toerist legt de trail af in 4 dagen met 3 overnachtingen.

De vermoeidheid slaat bij ons enigszins toe. Verder is afdalen stikvervelend omdat je voortdurend moet remmen en je knieën en andere gewrichten behoorlijk belast. Toch mogen we niet al te hard treuzelen. We moeten namelijk overnachten in Aguas Calientes, dat onder Machu Picchu aan de rivier ligt. En de laatste bus gaat om half 6. Maar onze inspanningen worden beloond. Nog een laatste klim omhoog, een bocht om en we zien de Zonnepoort! Daarvandaan kun je een eerste blik werpen op Machu Picchu, ver beneden ons. Iedere pas dichter naar de tempel toe gaat een beetje langzamer. Toch wel spannend, wat we dadelijk gaan zien...

De eerste blik valt om eerlijk te zijn een beetje tegen. Want ik moet een paar keer kijken voor ik Machu Picchu zie liggen door alle tegenlicht. De zon staat al laag aan de hemel en precies tegenover ons.
Met de hand boven de ogen is het toch zeer indrukwekkend om te zien. Het landschap is ongelooflijk ruig, de bergen zijn steil en hoog, en dan ligt daar tussenin op een iets lagere afgesleten berg ineens een behoorlijke stad. We blijven een kwartiertje zitten en genieten van het uitzicht.

Dan dalen we een door Jasper omschreven als 'zeer rottig pad' af naar een uitzichtpunt dichter bij Machu Picchu gelegen. Daarvandaan zie je alles nog ietsje beter en staat de zon ook minder vervelend. Dan pas zien we echt hoe bijzonder het is, hoe groot de stad eigenlijk is en hoe ongelooflijk het is dat de Inca's het bedacht hebben gekregen om hier een stad te bouwen. We hebben weinig tijd om van het uitzicht te genieten want het is bijna half 6 en we willen graag de laatste bus hebben. Morgen zullen we door de stad zelf heen lopen en alles van dichtbij kunnen zien. Een mooi vooruitzicht.

De bus brengt ons in een half uurtje naar Aguas Calientes en zet ons af voor het hotel. We eten bij een eenvoudig restaurant en duiken vroeg onze mand in.

Machu Picchu
Nog voor de zon op is, staan we in de rij voor de bus die ons naar boven brengt. Eenmaal boven staan we opnieuw in de rij voor de ingang. Er willen meer mensen Machu Picchu zien.

Het is erg mistig 's ochtends om half 7, en de mythische berg achter de stad, die voor een groot deel het gezicht van de stad bepaalt, is nu onzichtbaar. Volgens Carolina is dat 's ochtends normaal en zal rond 8 uur de mist wel optrekken.

Ze leidt ons rond door de stad en geeft uitleg bij allerlei belangrijke gebouwen. De zonnetempel is wel het meest bijzonder. Die is zo gebouwd dat, op de langste dag, de zon precies opkomt op de plek van de Zonnepoort (waar we gisteren waren) en door een raam van de tempel de eerste lichtstraal precies op een geul in de vloer valt. De tempel was voor de Inca's een soort kalender.

Verder was er een steen die zo was ontworpen dat de Inca's precies wisten hoe laat op de dag het was in elk jaargetijde, door de manier waarop de schaduw viel. Ze waren zonder twijfel een erg ontwikkeld volk.

De stad had meerdere tempels, waar overvloedig dieren werden geofferd om de goden tevreden te houden. Er was een hele woonwijk en een stadsgedeelte dat bedoeld was voor de adellijke families van de stad. Maar omdat de Inca's geen geschriften hebben achtergelaten, is het tot op heden niet duidelijk wat voor functie Machu Picchu precies had. Of het een religieus complex was of een burcht of een gewone stad is niet bekend. Wel weet men dat de Inca's de stad redelijk plotseling hebben verlaten omdat allerlei gebouwen maar half afgebouwd zijn. Wellicht vanwege de komst van de Spanjaarden of door een gevaarlijke ziekte.

Na de rondleiding gaan we terug naar het uitzichtpunt van gisteren en genieten een tijd lang van wat we zien. Gelukkig is de mist nu opgetrokken en hebben we goed zicht op het hele complex. Rondom de toppen van de bergen hangen nog wat wolken, die het mystieke van de plaats alleen maar accentueren. Het wordt steeds drukker, busladingen vol mensen blijven onophoudelijk binnen komen. Papa, Jasper en ik lopen nog een rondje door de stad om bij zonlicht nog wat foto´s te maken. Mama blijft liever even op een grasveldje zitten om om zich heen te kijken. Door alle toeristen is het af en toe voetje voor voetje schuifelen. Dat verpest een beetje de pret, want je kunt geen foto meer maken zonder een toerist erop.

Als we alles hebben bekeken en zeker weten dat we geen spijt hebben als we nu weggaan, nemen we de bus terug naar Aguas Calientes. Daar schaffen we nog een paar souvenirs aan en eten een prima lunch (al vonden sommigen het wat te weinig) met live muziek. Aguas Calientes is een erg grappig plaatsje, met name omdat de trein er dwars door de hoofdstraat komt! Om een uur of 2 stappen we zelf op de trein naar Ollantaytambo.

Als we uitstappen regent het! We halen onze schouders erbij op. Liever nu regen dan vanochtend. We brengen de tijd tot het avondeten door met klaverjassen, eten daarna bij een soort Chinese pizzeria, internetten nog een uurtje en gaan dan uitgeput naar bed.