Over boerende termieten en wandelende bomen

Er blijkt hier meer dan een uur per dag stroom te zijn en óók internet!

Over zondag in Cusco valt niet veel te schrijven. Jelle en ik hebben ons gedragen, als je een potje klaverjassen winnen tenminste zo mag noemen. Verder hebben we uitgeslapen, voor een dicht Inkamuseum gestaan en in een grillrestaurant gegeten waar een Peruvian Fluit Band stond te spelen. De eigenaar van dat restaurant begon zodra hij doorhad dat wij uit Nederland komen, als een automaat uit zijn hoofd geleerde tekstjes als 'beste eten in de strrraat' en 'goede prijs-kwaliteitverhouding' op te zeggen. We waren er niet naar binnen gegaan als hij ons niet een gratis drankje en tien procent korting op de rest had aangeboden.

Maandagochtend vliegen naar Puerto Maldonado. Het vliegveld in Cusco heeft het formaat van dat van Beek. Je staat meteen als je het gebouw binnenloopt voor de check-in balie. Over vloeistoffen in de handbagage doen ze hier raar genoeg niet moeilijk. De vlucht duurt maar een uur. Om iets na 10 uur stappen we uit in Puerto M. Daar worden we opgewacht door Jhin, onze reisleider voor de komende dagen. 'Waar komt die naam vandaan?' vragen wij. 'Weet ik niet,' zegt ie. 'Heb je het dan nooit aan je ouders gevraagd?' 'Jawel,' zegt Jhin, 'maar die wisten het ook niet. Ze vonden het gewoon een mooie naam.' Hij heeft Peruaans, Boliviaans en Japans bloed en spreekt Spaans, Portugees en Engels.

We worden eerst naar een centraal punt gebracht, waar we onze koffers kunnen achterlaten en alle spullen die we nodig hebben voor vier dagen in rugzakken stoppen. Dan worden we met een busje over een ongelooflijk slechte weg naar de haven gebracht. Daar staat een boot klaar. Op die boot krijgen we een lunch, die bestaat uit rijst die in een blad van een bananenboom is gewikkeld. Omdat dat volledig organisch is, kunnen we het afval overboord gooien. Hoe meer rijst je erin laat zitten, hoe blijer de vissen zijn, zegt Jhin. In onze groep zitten deze keer geen andere Nederlanders. Wel Amerikanen, Engelsen, Fransen en een Israëlische familie. De Amerikanen en Fransen blijken na verloop van tijd een privégids de krijgen. Na ongeveer drie kwartier komen we aan op de Posada Amazonas. De kamers hebben hier drie muren. Waar de vierde had moeten zitten zit niks en kijk je zo de bush bush in. Met de bedoeling te voorkomen dat we lekgeprikt worden door de muggen, hebben ze muskietengaas om de bedden heen gehangen. Ze hebben hier maar een deel van de dag elektriciteit, omdat ze alleen een generator hebben. Maar ze hebben dus ook geen lelijke elektriciteitsdraden die het natuurschoon bederven.

Onze eerste zogenoemde activiteit is naar de Canopy Tower. Dat is een toren van 37 meter hoog die boven de bomen uitkomt en waarvandaan je over het oerwoud kunt uitkijken. Alleen zien we uitsluitend een heleboel bomen en de rivier, en niet zoveel dieren. Nadat we met zijn elven een kwartier of wat op het dak van de smalle toren hebben gestaan, komt er een grote vogel overvliegen, die volgens Jhin een ara is (blue scarlet macaw), familie van de papegaai. Jammer, want ze hebben ons van tevoren verteld dat je kunt zien dat het bruist van het leven in de jungle als je op die toren gaat staan. Op de terugweg komen we langs allerlei flora waarover Jhin iets vertelt. We komen onder andere langs de enige boom ter wereld die wandelt, de walking palm tree. Wandelt? Ja, jullie lezen het goed. Hij maakt geen dagmarsen, maar beweegt wel. Zo'n drie meter in vier tot vijf jaar. Dit doet hij om een zonnige plek op te zoeken. De wortels groeien boven de grond uit elkaar, waardoor het er met wat fantasie uitziet als een wigwam. Een nieuwe wortel groeit een paar centimeter verder dan de vorige, waardoor hij heel langzaam, stukje bij beetje opschuift.

Een ander belangwekkend verhaal van Jhin gaat over de termieten. Termieten zijn voor hun grootte belachelijk sterk. Ze kunnen een keer of tien hun eigen lichaamsgewicht sjouwen. Net als andere mieren trouwens. Deze Peruviaanse termieten (zgn. leaf cutter ants) nemen stukjes blad mee naar hun nest. Om ze op te eten, zou je denken. Maar ze eten ze niet, ze sabbelen erop. Door middel van hun eigen bacteriën ontbindt het blad en groeien er schimmels, die wel door termieten worden gegeten. Zo verbouwen ze, net als boeren, hun eigen voedsel.

In de meeste restaurants in Peru leggen ze je eten vanaf een warme pan of oven op je koude bord, zoals al eerder beschreven. In dat geval kun je proberen om heel snel door te eten, zodat je nog het gevoel krijgt van een warme maaltijd. Hier in de lodge, waar we overigens volpension hebben, scheppen ze het warme eten eerst op een koude schotel (zonder deksel), om het naar de buffettafel te brengen. Als het daar is aangekomen is het al aardig koud. Vervolgens moet het van de schotel op je koude bord, dus jullie kunnen je voorstellen wat er als je zit te eten nog over is van de warme maaltijd. Ik heb wel weer eens zin in een echte warme maaltijd van een voorverwarmd bord van de mama of papa. Neemt niet weg dat de smaak van dit eten in orde was. Tijdens het eten krijgen we ook een schokkende mededeling: morgenochtend moeten we om halfvijf aan het ontbijt om in een meer een reuzenotter of een alligator te spotten. We gaan dus héél vroeg naar bed.