Lama's met platte oortjes en El Condor Pasa

Vandaag is het 28 juli, en vieren de Peruanen dat ze in 1821 onafhankelijk zijn geworden van de Spanjaarden. Om vast in de stemming te komen beginnen ze de avond van tevoren al met feesten. Er komt veel jong volk de straat op en alle kroegen zien er gezellig druk uit. Ik had graag meegemaakt hoe Peruanen feestvieren, maar dat zit er helaas niet in omdat we voor dag en dauw worden opgehaald 's ochtends.

Vandaag gaan we met de bus over kale hoogvlaktes, hoge bergpassen, langs diepe ravijnen en besneeuwde bergtoppen naar de Colca Canyon, in de hoop een glimp op te vangen van condors, die daar leven. Het landschap verandert geleidelijk van dorre zandvlaktes waar niets wil groeien in kale rotspartijen waar net zo weinig groeit. Dat is trouwens niet helemaal waar, de Peruanen hebben door slimme irrigatiesystemen behoorlijke lappen grond geschikt weten te maken voor landbouw. Omdat het nu winter is, groeit daar momenteel niks en dat zorgt dat het landschap extra kaal oogt. Hier en daar vind je wel indrukwekkende cactusformaties en lage begroeiing.

Om Arequipa heen ligt een aantal vulkanen, met hoogtes variërend van 5400 meter tot ruim 6000 meter. Dat het hier twee dagen lang matig weer is geweest heeft één voordeel: Het heeft op die hoogte gesneeuwd en dat betekent dat wij kunnen genieten van prachtige witte bergtoppen.

Wij moeten om de Colca Canyon te bereiken over een pas heen op een hoogte van 4900 meter. Dat betekent dat we wel eens last van hoogteziekte zouden kunnen krijgen. Gelukkig heeft onze gids hier een goede remedie tegen: coca-bladeren! Al zou het riskant zijn om ze langs de douane op 't vliegveld te smokkelen, hier in Peru worden coca-bladeren als legaal beschouwd en daarnaast als een wondermiddel tegen tal van kwaaltjes. Om er een paar te noemen: cariës, hoogteziekte, diabetes, vermoeidheid en botontkalking. De oude indianen waren al op de hoogte van de genezende krachten.

Iedereen in onze bus krijgt een stapeltje blaadjes uitgereikt en een stukje gum met as om makkelijker te kunnen kauwen en de as schijnt een bepaald stofje effectiever uit de blaadjes te halen. De bedoeling is om de blaadjes om de gum heen te vouwen, het pakketje tussen je kiezen te stoppen en er zachtjes op te kauwen. Het smaakt een beetje naar drop, maar dan minder lekker. Jasper vind het erg smerig en spuugt het meteen weer uit. Ik kauw er een tijdje op. Onze gids vertelde dat het je tong verdooft. Dat klopt. Van hoogteziekte krijgen we geen van allen last, maar of dat aan de coca te danken is?

Op de route zien we behoorlijk veel dieren. Even een lesje. In het wild leven hier vicuña's, de wilde variant van de alpaca's. Beiden zijn verwant aan de lama.
Alpaca's hebben een wollen vacht vergelijkbaar met schapen, maar een vrij lange nek, zoals lama's. Alpaca's zijn gedomesticeerde (tamme) dieren, hun wol is heel geschikt voor kleren en alpacavlees wordt ook veel gegeten hier.
Vicuña's zijn veel ranker en hebben wat weg van gazelles. Vicuña-wol is heel erg fijn en kostbaar. Om een indicatie te geven, in de Inca-tijd mocht alleen de opperheilige opperpriester kleding van vicuña-wol dragen.
Lama's hebben ze hier ook, maar die geven minder mooie wol dan alpaca's dus worden minder gehouden. Het grootste verschil tussen lama's en alpaca's is het gezicht, lama's hebben een lange snuit en alpaca's een veel schattiger, rond koppie.
Alpaca's en lama's kunnen overigens (om het moeilijk te maken) samen jongen krijgen die huarizo's heten. Huarizo's kunnen zich (in tegenstelling tot muilezels en muildieren) ook weer voortplanten, waaruit dan een lama of een alpaca ontstaat maar niet opnieuw een huarizo.
Ons gids vertelt dat je op tijd kunt zien dat een lama gaat spugen, doordat hij voor hij spuugt z'n oren plat in z'n nek legt. Huarizo's kunnen ook spugen.

Tijdens de busrit kunnen we genieten van erg mooi berglandschap. Ook stoppen we bij uitzichtpunten waar vrouwtjes in traditionele kleding hun zelfgemaakte souvenirs aanprijzen. En er is speciale kruidenthee te krijgen die je maaginhoud beschermt tegen wagenziekte. Op het hoogste punt (4900m) mogen we foto's maken. Hier ligt een behoorlijke laag sneeuw en er staan allemaal maffe torentjes van stenen, die neergezet zijn ter verering van 'de voorouders'. Welke is niet duidelijk. De ijle lucht is hier duidelijk te merken, een paar meter een trap op lopen brengt ons al aan het hijgen.

De lunch is een lopend buffet in een restaurantje in Coporaque. Vlakbij Chivay, waar we ook zullen overnachten. De volgende ochtend zullen we daarvandaan met de bus verder gaan naar het uitkijkpunt waar de condors te zien zijn.

Bij het restaurantje hebben ze een huarizo als huisdier staan aan een touw. Als iemand van onze groep een stap naar het beest toe doet, legt die prompt z'n oren plat. 'Hij gaat spugen, hij gaat spugen!' wordt er gejoeld. Snel gaat iedereen een pasje naar achteren. Even later komt er een vrouwtje in traditionele kleding naar buiten die rustig naar de lama toeloopt en hem losknoopt. Het beest kent haar, want hij laat haar begaan en zijn oren blijven recht overeind staan. Het vrouwtje neemt het dier mee voor een ommetje. Jasper zegt verbaasd: “Ik heb vroeger wel The Sims op de computer gespeeld, en als je dan iemand bij je thuis uitnodigde die jou niet aardig vond, zei die soms: ik kom niet, ik moet nog mijn lama uitlaten. Maar hier is die smoes helemaal geen onzin!”

's Middags worden we afgezet bij een warmwaterbron. Het water is goddelijk, bijna 40 graden. Als je met je vingers knipt komt er iemand aangelopen bij wie je een biertje kunt bestellen. Alleen eenmaal uit het water is iets minder, we zitten nog steeds op 3,5 km hoogte en het is hier maar 15 graden.

's Avonds eten we lekker en worden ondertussen door een paar Peruaanse muzikanten getrakteerd op een optreden met banjo, panfluit en gitaar. Na afloop gaan ze uiteraard met de hoed langs.

Als we op weg naar bed zijn word er plots op onze deur geklopt. Wie kan dat nou zijn? Er staat een schattig oud vrouwtje voor onze deur met een paar warme kruiken. Hotelservice. Het kan hier 's nachts koud zijn in de bergen, legt ze uit. Erg lief!

Cañón del Colca
De volgende ochtend staat de wekker opnieuw erg vroeg, half 6. Hoe moet je zo nou ooit uit je jetlag-ritme komen? Het vroege opstaan is wel de moeite waard, we gaan vanochtend namelijk condors zien!
Het is strakblauw, dat is goed nieuws. Want de condors leven in de Colca Canyon, en vinden het geweldig om op de warme opstijgende lucht omhoog te zweven die door de opwarming in de canyon ontstaat. En zonder zon geen warme opstijgende lucht en zonder warme opstijgende lucht slapen de condors liever uit. Dus wij zijn blij met blauwe lucht.

Het blijkt nog een behoorlijk ritje te zijn naar het uitkijkpunt, 47 km in bijna 2 uur. Dat is niet erg, want we rijden langs de kloof en hebben genoeg mooi uitzicht om ons niet te vervelen. Onze gids vertelt ondertussen allemaal leuke dingen over de volkeren die hier vroeger gewoond hebben en over de landbouwterrassen die tegen de hellingen zijn aangelegd. Het schijnt dat hier twee volkeren, de Cabanas en de Kawatsies leefden, die ook aan schedelvervorming deden. Beide op hun eigen wijze, waardoor ze zich van elkaar konden onderscheiden. Het was dan ook streng verboden om met iemand van het andere volk te praten. (Lijkt mij een prachtig gegeven voor een Inca-variant op het Romeo en Julia verhaal, maar dat terzijde.) Toen de Spanjaarden hier de boel kwamen veroveren, vonden ze die schedelvervorming maar zieke shit en hebben een einde aan het gebruik gemaakt. Toen zijn de Cabana's hoeden met een kromme rand gaan dragen en de Kawatsies hoeden met een rechte rand, om zich te onderscheiden.

Het uitzichtpunt, Cruz del Condor, ligt hoog op de helling. Het is behoorlijk afgeladen met toeristen, altijd jammer, maar we hebben meer dan voldoende zicht. Als we aankomen zijn de eerste condors al wakker en zweven loom in het zonnetje rond. Een machtig mooi gezicht, de grootste exemplaren hebben een spanwijdte van 3,80m! Jasper en ik waren van mening dat condors dan wel groot zijn, mooi zijn ze niet. Daar ben ik van terug gekomen! Het zijn haast koninklijke beesten, met mooie veren, en niet met zo'n kale kop als ik me voorstelde, maar een witte verenkraag en een zwarte roofvogelkop. We zitten op een muurtje en hebben goed zicht op de canyon. Papa en Jasper hebben allebei hun camera in de aanslag. Er zweven ongeveer 10 condors rond, soms verdwijnen ze even uit zicht maar we hebben zeker niet te klagen over hoeveel we er zien vliegen.

Af en toe komen ze op zeer korte afstand langs het uitkijkpunt gezweefd, waarbij je een soort 'wave-gevoel' krijgt van de fototoestel-klikgeluiden van alle toeristen. De dieren lijken niet bepaald last te hebben van alle mensen want ze verstoppen zich niet. Wel houden ze een veilige marge. Naarmate de zon hoger komt en het warmer wordt, stijgen ook de condors hoger in de canyon. Ze zijn namelijk erg lui aangelegd en actief vliegen proberen ze tot een minimum te beperken, ze zweven liever. Net op het moment dat wij weer weggaan, stijgt een groep van wel 15 condors ver boven de canyon uit. Heel jammer dat we toen net alle camera´s weer hadden opgeborgen en in de bus zaten. Maar we hebben meer dan genoeg mooie foto's kunnen maken en alles bij elkaar was het een heel bijzondere ervaring!

Minpuntje was dat papa wat haast had om een goed plekje te vinden en zijn enkel door het ongelijke pad heeft omgezwikt. 's Middags is hij nog even naar een heus hospitaal gebracht waar ze hem vakkundig behandeld en gezwachteld hebben. In dit soort landen is het altijd even afwachten waar je dan terecht komt, maar het was erg schoon en keurig in orde volgens de papa. We gaan ervan uit dat hij weer normaal kan lopen volgende week als we naar Macchu Picchu wandelen.

We lunchen weer in Chivay en bekijken een plaatselijk marktje, daarna worden we weer in de bus geladen en terug vervoerd naar Arequipa. Morgen moeten we wéér bijtijds op, omdat we om 8 uur 30 in de bus naar Puno moeten zitten. Vanuit Puno zullen we het beroemde Titicacameer bezoeken!

PS Volgende bijdrage gaat over logeren op een eiland op het Titicacameer(4000 m hoogte, vormt grens met Bolivia). Daar hebben ze geen Internet en vermoedelijk ook te weinig dekens om ons op temperatuur te houden. Noodgedwongen gaan we dus even offline. Check je mail over een dag of drie.