Losbandige nonnen en de IJsmaagd van de Ampato

Een beetje later dan verwacht, maar hier is hij dan toch!

Ten tweede wil ik iets doen wat ik in mijn vorige verhaal ben vergeten, en dat is mij op mijn knieën verontschuldigen dat velen van jullie zich ten onrechte zorgen hebben gemaakt, nadat ik twijfel heb gezaaid of de meneer met de vouchers wel op het vliegveld in Lima zou staan. Daar stond hij niet, maar gelukkig wel in het hotel, maar dat hadden jullie waarschijnlijk allemaal wel begrepen, want anders was daar wel melding van gemaakt.

Na een, naar verluidt, dolle busrit door de bergen, komen we zondagochtend aan in Arequipa. Ikzelf heb daar weinig van gemerkt, want ik heb goed geslapen. Arequipa staat erom bekend dat het er altijd mooi
weer is, maar nu hangen er wolken boven de stad. We kunnen in het hotel, dat middenin het centrum ligt, gelukkig snel de kamers in, want acht uur 's ochtends is geen hele gebruikelijke tijd om aan te komen. Het hotel wordt gerund door een oud, stoffig Peruaans echtpaar, en ze hebben verder ook alleen oude stoffige mensen in dienst. Papa gaat, omdat hij in de bus niet goed geslapen heeft, meteen zijn bed uitproberen. Ondertussen gaat de rest van de familie internetten in een naburig internetcafé. Dat kost hier in Peru bijna niets: 50 eurocent voor een uur.

Verder hebben we vandaag niet veel bijzonders gedaan. We bekijken het Plaza de Armas, door de onbescheiden Arequipanen gezien als het mooiste plein van Peru. Het is inderdaad wel een erg mooi plein. Er groeien allemaal palmen, en struiken met bloeiende bloemen. Maar het is waarschijnlijk mooier als de zon schijnt, wat niet het geval is. De hele noordkant van het plein wordt bezet door de kathedraal. Jammer alleen dat hij op zondag gesloten is voor toeristen. Morgen beter. Ook is er een museum over een geofferd Incameisje, maar dat is ook al dicht.

Van onze Nederlandse reisgenoten zit deze keer bijna iedereen in een ander hotel, wat betekent dat we onszelf moeten vermaken. We hebben een kwartetspel meegenomen waarmee je Spaans kunt leren.

De bewolking is maandagochtend niet opgetrokken. Integendeel, er komt nu regen uit. En dat in de stad die de lentestad wordt genoemd, waar het 340 dagen per jaar zonnig is. Mama begint meteen over ons karma, dat wij regen zouden aantrekken. Ik vind het nog steeds grote onzin. In Huacachina en Nazca was het goed weer, en ik vind het een beetje arrogant om te denken dat wij zo belangrijk zijn dat het weer zich aan ons aanpast.

We gaan naar het Santa Catalina-klooster. Dat is een nonnenklooster dat is gebouwd in de Spaanse tijd. In die tijd werden meisjes er al op 12 of 13-jarige leeftijd erheen gestuurd, omdat meisjes globaal konden kiezen tussen trouwen op die leeftijd of naar het klooster. Het werd als een eer gezien voor de familie als ze een non in de familie hadden. Ze konden alleen via een gerasterd raampje met de familie praten. Zien en praten mocht dus wel, maar aanraken niet. De nonnen kwamen uit rijke families, en konden een vrij losbandig leven leiden. Ze beschikten over slavinnen en dienstmeisjes. Ze leerden liederen zingen en psalmen nazeggen in het Latijn, maar lezen en schrijven was er niet bij. De enige man die ze zagen was de priester, en dan alleen van een behoorlijke afstand. De slaapkamers waren wel erg ruim, en de nonnen mochten alleen een kamer met elkaar delen als ze familie waren. Ze verdeden hun tijd met bidden en naaien. Ze werden ook veel ouder dan de gemiddelde bevolking in die tijd. Mensen werden in Peru in die tijd niet ouder dan 45 of 50, en de nonnen werden wel 80. Een behoorlijk verschil dus. Na de Peruaanse onafhankelijkheid in 1821 mochten nonnen wel leren lezen en schrijven, en mochten ze ook lichamelijk contact hebben met hun familie. In de 18e eeuw zaten er bijna 300 nonnen in het klooster. Tegenwoordig zijn er nog 20 over, die in een afgeschermd deel wonen.

's Middags breekt de zon door. We gaan lunchen in een crêperie, maar dat is geen succes. Ze doen er eerst belachelijk lang over om ons het eten te komen brengen, dan blijkt het veel te weinig te zijn, kortom, de prijs-kwantiteitverhouding laat te wensen over. Daarna gaan we de kathedraal bezoeken die gisteren dicht was. Hij is een beetje kitscherig, Peruaanse neo-barok. De kroonluchter uit de Dominicusgids is er niet. Het altaar is wel mooi, en ze hebben een gigantisch orgel uit België geïmporteerd.

Aan het eind van de middag gaan we naar het museum dat gisteren dicht was. Juanita, het Incameisje over wie het museum gaat, is 550 jaar geleden overleden op ongeveer 14-jarige leeftijd. Ze is geofferd door de Inca's en in foetushouding ingevroren op de top van de Ampato-vulkaan. Door het uitbarsten van een naburige vulkaan en het stromen van lava over de Ampato-vulkaan, is Juanita wat gesmolten en honderd meter naar beneden gegleden. Een groep van archeologen heeft haar bij toeval gevonden in 1995 en meegenomen naar Arequipa. Dat verhaal krijgen we van een blaadje waar in het kort de geschiedenis op staat. Bij de ingang is er van alles onduidelijk. Voor de kassa staat een chaotische rij en dan blijkt dat we bij de kassa ernaast moeten betalen, waar ook iedereen door elkaar loopt. Als we eenmaal kaartjes hebben is het helemaal niet duidelijk wat nu verder de bedoeling is. Er staat een groep ergens op te wachten, maar waarop is erg vaag. Net als we het willen vragen, schuifelt de groep een zaal in voor een film, die wel de moeite waard is. Ze hebben in Juanita's maag resten van cocabladeren en alcohol gevonden. Daarna krijgen we een gids, maar dat is een slissende Peruaan die zijn verhaal afraffelt, belazerd Engels praat, en bij werkelijk elk schilderij of anderszins iets te vertellen heeft. Hij begint ook elke monoloog met “here you can appreciate ...”, als hij “here you can see ...” bedoelt. Daar komt nog bij dat Juanita zelf in een zwaar verduisterde kamer wordt tentoongesteld waardoor ze eigenlijk niet te zien is, bij een temperatuur van min 20 graden. Dat is allemaal voor de conservering.

We hebben gereserveerd bij een voor Peruaanse begrippen schreeuwend duur restaurant. We eten lama en struisvogel. We moeten toch ook een keer de nationale delicatessen geprobeerd hebben. Met de cavia wachten we nog even. 's Avonds laat maken we nachtfoto's op het Plaza de Armas. Omdat het morgen Onafhankelijkheidsdag is in dit land, is het vanavond uitgaansavond en is het dus nog erg druk op het plein.