Van Lima naar woestijnoase via peilloze armoede

Hoezo zijn vrouwen het zwakke geslacht? Alle drie mijn mannen staan op met fikse diarree. Jelle en Jasper hebben zelfs nauwelijks zin in het ontbijt en vertrekken halverwege voor een extra tukje. De paracetamol gaat van hand tot hand. We piekeren ons suf wat zij wel en ik niet gegeten heb. We komen niet verder dan aangemaakte sla op de eerste avond, waarvan de heren mondjesmaat hebben gegeten en ik helemaal niet (uit voorzorg). De Imodium is gelukkig nog niet nodig en blijft in de toilettas. In de loop van de ochtend knappen de heren weer zo'n beetje op. De ochtend hebben we vrij. Om 12.30 u zullen we opgehaald worden door een taxi die ons naar het busstation zal brengen voor de middagbus naar Ica, ca. 300 km ten zuiden van Lima.

Jaap en ik gaan voor het vertrek nog even boodschappen doen om een lunch in te slaan en naar Nederland te bellen om Opa te feliciteren met zijn 86e verjaardag. Bij een telefoonwinkel kopen we een telefoonkaart waarmee we internationaal kunnen bellen. Bij de telefooncel buiten kunnen we het nummer van de kaart intoetsen en dan kunnen we naar Arnhem bellen. De verbinding komt vlot en glashelder tot stand en Jaap wordt door Opa en Oma om de beurt enthousiast te woord gestaan.

De taxi rijdt bijtijds voor bij het hotel en we worden snel naar het opvallend moderne busstation vervoerd. Onze voucher wordt omgezet in tig buskaartjes voor deze en de komende busritten met deze busmaatschappeij (Cruz del Sur) en na een half uurtje wachten kunnen we instappen. De bus is een behoorlijk comfortabele dubbeldekker. Wij zitten bovenin en hebben riant uitzicht over de omgeving. In de praktijk is dat helaas niet zo'n feest. Bij het uitrijden van Lima rijden we kilometers lang langs zeer armoedige wijken, die zich aan weerszijden van de weg uitstrekken. Slumdog Millionaire revisited: sommige huizen lijken rechtstreeks op een vuilstortplaats gebouwd te zijn; andere huizen zijn meer hutjes, met onbeholpen rieten daken; weer andere huizen lijken half afgebouwd met metalen pinnen die uit het dak steken om de volgende verdieping op te kunnen storten. Het tussenliggende landschap biedt een naargeestige aanblik: heuvels met volkomen kale grond waar niets op wil groeien. Schijnbaar willekeurig is er op allerlei plaatsen met een bulldozer huisgehouden waardoor het landschap er nog akeliger uitziet. Dat alles in zware bewolking is gehuld zonder zon, maakt het er ook niet beter op.

Pas op ca. anderhalf uur voor Ica, in de buurt van Paracas, zien we opeens blauwe lucht verschijnen. Even later wijkt de bewolking voor de zon en begint het landschap er ook prettiger uit te zien. De zandheuvels worden gelijkvormiger, de armoedige hutjes zijn verdwenen en langs de weg zijn hier en daar stalletjes te zien. We naderen Ica.

Ica is een stad van 300.000 inwoners en is twee jaar geleden zwaar getroffen door de aardbeving die ook bij ons uitgebreid op het nieuws is geweest. We stappen uit bij het busstation en worden onmiddellijk aangesproken door een jonge taxichauffeur die ons wel naar ons hotel in het nabijgelegen Huacachina wil brengen. We passen met enige moeite met al onze bagage in zijn stationcar. Voor 8 sol wil hij ons wel brengen naar het hotel, dat in een oase in de woestijn gelegen is. El Huacachinero heet het en het ziet er erg prettig uit. Het hotel beschikt over een zwembad en en bar. Met het zwembad wachten we nog even (er staat een fikse wind en de temperatuur voelt als niet meer dan 15 graden), maar in een biertje hebben Jaap en ik wel zin. Van de receptionist horen we dat we de volgende dag om 6.40 uur worden opgehaald voor onze excursie naar de Ballestas eilanden! Vanaf 6 uur kunnen we terecht voor het ontbijt ... Na ons diner duiken we dan maar weer vroeg de mand in. Flink slapen zal die pijnlijke buiken hopelijk goed doen!